Leonek

Pamięci przyjaciela Leonka, którego rodzice zginęli, wraz z innymi, w ciechanowskim, zabici przez żołnierzy wyklętych za otrzymanie ziemi z reformy rolnej w latach 44-47

Wpisaano 14 lutego 2016 r.

 Pamięci Leonka z  
 Kurzętnika

Którego rodzice

Zginęli  od kul

Żołnierzy  wyklętych

Przez ziemię  z  r. r.

Ja byłem na nie

I ty mały Leonek

Z pamięcią nam źle

Bo twój ojciec skonał

Matka  nie przytuli

Zginęła od kuli

Nad kociołkiem  krwi

Nad kurhanem kości

W lunatycznym śnie

Nasz bohater śni

O  wielkości

Ni cyrkiel ni kielnia

Ni trudy za pługiem

To nie są zasługi

Bo on bardziej dzielny

Jak u Cervantesa

Wyrośli  rycerze

Przeszłość pewnie wskrzeszą

Gdy  w wiatrak uderzą 

A historia pani

Dobra lub okrutna

Zwiodła do przystani

A przystań zatruta

Krwi za mało ciekło

Miejsc na groby staje

Niebo im czy piekło?

Leżą w niemym gaju

Byli dzielni w dłoniach

Pomoc przyjść ma bratnia?

 Myśli brakło w skroniach

Że to bój ostatni

Że to bój do ziemi

Że to bój do cieni

A wodzowie wielcy

A mali wodzowie

Rozkazy wisielcze

Układali w głowie

Wiedli  boje bratnie

Pogardzając znojem

Prowadzili w matnię

Mogli żyć pokojem

To wam jeszcze powiem

Matki  i ojcowie

Nie byliście w lesie

Wam  oddać hołd  chce się

Jeszcze mam pytanie

Innym też zadaję

Za kogo słać modły

Za tego co zginął

Bo to Żyd był podły

Albo za chłopiną

Rodzica Leosia

Dostał  orną ziemie

Zboża w niej nie posiał

Teraz w onej drzemie

Karał boś pazerny

Żołnierz cię wyklęty

Co ojczyźnie wierny

W niebie siedzi święty?

Więc modły za kogo

Słać dziś jeszcze mogą

W najnowszej  świątyni

W  Toruniu lub Gdyni

Za tej leśnej  braci

Świetlane postacie?

Synowie wnukowie?

Poza w plecy strzałem

Bliźnim nic nie dały

Nie zwrócili Wisły

Nie zwrócili Warty

Ich myśli zawisły

Na historii martwej

Odjęli nam wielu

Powiększyli stosy

Nie spełnili celu

Potracili głosy

Język  im wyrwali

Nic im dziś po chwale

 Wpisano 27 marca  2016 r.
N a j n o w s z a    h i s t o r i a   n a s z a 

W   n i e s p r a w n  y   s p o s ó b   p o   

R a z   w t ó r y    p r z e z   r y m o p i s a

P r o f a n a to r a  o p i s a n a   k t ó t k o

Brali się za łby z władzą po uszy

Wielkie zwycięstwo każdego kusi

Modlitwa się spełnia po tej wojence

Choć nam ubyło ludzi najwięcej

Mogło być fajnie bogatym i biednym

Się nie udało w tym cale sedno

Rowy głębokie na tysiąc cali

Do niepodległej to my za mali

Taka przypadłość się przydarzy

Przez nierozumnych gospodarzy

Do przyjaciół  wołają:  rety

Ci  udają  tylko niestety

Dwaj przydybali bezbronne jagnię

W piecu palili topili w bagnie

Po obu stronach toczyli boje

By wolności otworzyć podwoje

 Gdy wreszcie wielcy ją dali

Znowu za  łby się dobrali

Dwie społeczności nam wypieścili

Jedni drugim nie byli mili

Jedni władali,  nowi książęta

Niech lud tę prawdę zapamięta

Lud nie godzi  się z rolą roboli

Tupnął nogą bo to boli

Samorodek z ludu wyrasta

Jednoczy wsie i miasta

Doszło  do zgody przy stole wielkim

Zasypali  rowy wszelkie

Dla wszystkich  nie ma władania

Nowa walka się wyłania

Ojczyzna mogła być ojczyzną

Zaleczyć wszelkie rany i blizny

Wiele razy było w historii

Upadek zamiast glorii

Taki los pewnie nam pisany

Miotać się do ściany do ściany

Więc  opatrzność zsyła  znów  męża

Muskuły wątłe naprężą

Po bożemu niegodnych oddzieli

Czuwają nad tym anieli

Nowe  sprawiły  nam losy  tańce

Chochoła na grobach i zakalce

Taki już pewnie przeklęty nasz  los

Może ten wzruszy kogoś  gorzki  głos

 Wpisano 28 marca 2016 r.

Epitafium na pogrzeb Łupaszki

Za was piję kielicha

Do was już nikt nie wzdycha

Za wasze życie w ziemi

W noc tam ukrytych ciemną

Od babć do niemowlęcia

Matek w chwili poczęcia

Za was piję kielicha

Śmierć na was zeszła cicha

Trzaskały strzały grochem

Nie zdążył nikt zaszlochać

Na grób ktoś kwiaty złoży

Ten kto do dzisiaj dożył

Trwać pamięć będzie dalej

Będzie rosła miast maleć

Po jednej drugiej stronie

Przyjaźni nastał koniec

Więc dzisiaj bohaterom

Co w bohaterstwie zerem

Hołdy wybrani złożą

Wzywając pomoc bożą

Ni  żalu ani skruchy

Ani podania reki

Przy wspólnych grobach klęku

Więc pij za tego kielich

Co nam tak świat podzielił

Niech dzieli go do końca

Aż wyparuje słońce

Bo piękna śmierć od kuli

Gdy matka dziecko tuli

Bo piękna śmierć bez głowy

Gdy tnie chłopiec morowy

Zebrali się notable

Ich mowa prawie diabla

A nad grobami cicho

Bo w duszach wciąż tkwi licho

A gdzie są wspólne żale?

Ku obopólnej chwale

I kwiaty prezydenta

O zbrodni nie pamięta?

On chwali  mściwe dzieło

Zło język mu odjęło

Virtuti za Dubinki

Dziś czas jest na wspominki

I za Glinciszki chwała

Zań zemsta się udała

Potrzeba nam pomników

I coraz więcej krzyku

I coraz więcej złości

Bóg ścieżek nie uprości

E p i t a f i u m  d l a  L i t w i n i ą t k a

Wiatr nad grobami szumi

Żałośnie powzdycha

Tam w maleńkiej trumnie

Śpi dzieciątko cicho

Chmura jest zazdrosna

Grób łzami  zrosi

Niech kwiatki urosną

Dziecię o to prosi

Imię bohatera

Dziś na piedestale

Bohater  uwiera

Ku historii chwale

Celna była kula

Serce popieściła

Przemówiła czule

Krew szlochała w żyłach

P  i e r w s z y    d z i e ń   w o l n o ś c i

Jeszcze mi dźwięczą organowe trele

W tę noc wojenną z wojennych wądołów

A dreszcz wędrował po chłopięcym ciele

Szklanka zadrżała na kuchennym stole

 Niebo smagały błyski ogni strugi

To zapowiedzi śmierci albo trwania

Czasy udręki kończą się zbyt długie

Czasy nadchodzą trudów i kochania

W stalowym ciele wtoczył się czołgista

Przywitan został solą chleba kromą

Przywiózł nam wolność i mowę ojczystą

Lampy naftowej światło w własnym domu

Krzywd było wiele przed ale i potem

Dla jednych radość dla innych zwątpienie

Pół na pół mądrość pół na pół  głupota

Do dziś nad nami krążą smugi cienia

Mówię tym jednym tak historia chciała

Cieszyć się było z takich dziejów ręki

Bo byśmy w piecach spłonęli bez mała

Tym co zginęli  składajmy podzięki

I na cmentarzu i przy postumentach

I tym ze wschodu i tym na zachodzie

Kwiaty złóż czasem przy okazji klękaj

Uszanowanie  wszystkim dać się godzi